Het andere geluid

Gekke tijden, de opgelegde stilte zorgt voor vreugde, inzicht maar ook eenzaamheid en ongemak. Het andere geluid ontstaat in de ruimte waar de gewone patronen afscheid nemen. Stilte en schrijven helpen me in deze tijd om vanuit een ander perspectief naar de dingen te kijken, zin te geven en ook te genieten. 

Mevrouw ‘vergankelijkheid’ heeft de laatste jaren al vaak aan mijn deur geklopt. Ze heeft verschillende stemmen, kleren, kleuren en hoedanigheden. Van schreeuwende zomerkleuren tot zacht, duurzaam fluweel fluisterend, zoals de wind die de hele nacht aan het raamwerk van een oud huis gaat porren om zijn krachten te tonen en adem van de nacht in de oude ruimtes te brengen.

In mijn leven heeft ze haar aanwezigheid getoond in ziektes, hoopvolle acties, projecten en relaties die anders verliepen dan bedacht en soms eindigden met een onverwachtse val in een diep ravijn. Verrassend leerrijk met een vleugje schoonheid, maar niet altijd even leuk. Ik ben zo vrij om te veronderstellen dat ze in ieders leven zo nu en dan op de stoep staat, het is ook geen wedstrijd, zo van “kijk eens wat ik allemaal al heb moeten loslaten!”

Ze is gewoon een onderdeel van ons bestaan, door haar leer ik dankbaarheid en liefde voor wat is, al moet ik eerlijk toegeven dat ik liever dineer met mijn vriendin ‘Levensvreugde’ en vriend ‘Inspiratie’!

Dat ziet er dan ook gelijk heel anders uit, de ingetogen sfeer van contemplatie maakt plaats voor een avond zonder sociale quarantaine, met mooie gedachten, humor, creatieve interactie of spelletjes en Belgisch bier. De volgende dag word je dan wakker met een zak vol ‘glimlachtoverende-hartverwarmende-vier-het-leven-herinneringen’ en wellicht een paar klompendansende kabouters in je hoofd. 

Niet zo met mevrouw Vergankelijkheid. 

Zoals de naam al doet vermoeden, komt ze binnen met gratie en charisma. Als een prachtig oriëntaalse maar net iets te zwaar parfum draagt ze respect, liefde en stilte rond haar nek die zich langzaam maar onvermijdelijk in de hele ruimte uitbreiden.

Ze is eenvoudig maar elegant gekleed en haar tenger en krachtige lichaam tekent onder de stof van zijde. Zacht, sterk en heel aanwezig doordringt ze elke hoek van ons bestaan met haar waarheid. Wegduiken heeft geen zin.

Onlangs kwam ze weer eens op visite. Soms zijn er tekens die haar aanwezigheid langzaam opbouwen, of ze staat ineens plots voor je neus. 

Deze keer belde ze aan, stond met een koffer en een veel te grote doos in haar krachtige pezige handen voor mijn deur. Het liefst had ik de deur gelijk weer dicht gesmeten, maar ik weet ondertussen dat verzet alleen maar tot pijn leidt en acceptatie en uitnodigen wat zich aandient, kansverhogend werkt op een verrassend mooie ervaring. Ze heeft me al vele malen geholpen om mijn bullshitkast op te ruimen en naakt in het gras te gaan liggen of te gaan zwemmen in de zee van mijn bestaan. Prachtig koel water verlicht door de spiegelende sterrenhemel.

Haar gezicht komt een paar centimeter boven de verhuisdoos uit, met haar linker voet schopt ze haar koffer over de drempel, duwde me zacht met de naar voren geschoven doos naar achter en wandelt mijn huis en momenteel leven binnen. 

Fijn dat je zo thuis voelt denk ik en schuifel zuchtend achter haar aan.

Mijn praktijk is gesloten, Airbnb gasten boeken niet meer en sociale quarantaine heeft mijn leven heel klein, intiem en toch ook rijk gemaakt.

“Zo,” zegt ze, “ik kom ff bij je wonen, verhuren kun je toch niet meer nu Airbnb platligt.”

Ze straalt me aan met een brede ongedwongen glimlach die je doet denken dat je de loterij hebt gewonnen. Het is duidelijk dat één van ons zich verheugd op dit gezellige samenzijn en dat tegenspraak volkomen zinloos is. Ze zit ondertussen al vragend op de bank, “kopje thee? ” vraag ik.

“Ja hoor lekker. ” Ik heb alleen maar kruidenthee, mopper ik in de hoop dat ze dat verschrikkelijk hippie vindt, maar dat mag de pret niet drukken. “Ja graag,” knikt ze vrolijk.

Als ZZP’er besef ik mijn kwetsbaarheid in deze tijd weer eens en dat alles waarvan ik me wijs heb gemaakt dat het controle en zekerheid biedt, een illusie is en door de kracht van het leven in een diep ademtuig omver geblazen kan worden: … “BANG”  

“Dacht je nou echt dat je de levensstroom kon controleren? ” vraagt ze met een zoetsappige glimlach alsof ze een kleuter het alfabet gaat uitleggen. We zijn kwetsbaar en hoe meer we dat accepteren, hoe dieper we kunnen loslaten en ons over kunnen geven aan de wildwaterbaan van ons leven. In goede en in slechte tijden, want zonder verbrand hout geen vruchtbare aarde. Vallen met angst geeft botbreuken, dus ontspan maar!

“Heb je ook iets zoets bij de thee? ” vraagt ze en haar blauwe ogen trekken me mee in een grote ruimte van schoonheid en leegte… Hell ja, denk ik, wegwezen en chocolade zoeken. Ik, een uit de kast gekomen choco-addict, heb altijd een paar smaken in huis.

Ik overweeg in deze tijd toch eens een baan erbij te nemen, financieel een beetje steviger staan. Suggesties en aanbiedingen zijn welkom. Sociale media schijnen kansen te geven met dit soort vragen heb ik gehoord….

Aangezien mijn overvloed aan begrafenissen de laatste tijd, zou professioneel begrafenisganger wellicht iets voor me zijn. Ik kan me voorstellen dat er best een markt voor is…tranen, mededogen en -leven, speech en best aantrekkelijk uiterlijk bij de prijs inbegrepen. En niet te vergeten, ik breng ook nog een hoop ervaring als coach en meditatieleraar mee.

“Puur met noten of gewoon melkchocolade? ” Ik kies voor puur dat lijkt me beter te passen bij vergankelijkheid, bitterzoet. Dankbaar verdwijnt het eerste grote stuk puur bitterzoet met noten in haar mond.

“Liefje, begrafenissen zijn heel eenzaam nu, daar mag nu zelfs niet de naaste familie bij zijn, laat staan een buitenstaander. ”

“Wat wil je nou echt? Wat doet ertoe? ” 

Blijf eens stil staan en luister naar het andere geluid, dat wat verborgen is onder de angst en je patronen van bestaan…daar waar het zelf zichtbaar wordt en je weet dat alles goed is.

Fucking hell, hier zit ik echt op te wachten nu, als ZZP’er in de sector bewustzijnswerk en gezondheid. Mijn werk is ingestort en met mijn middelbare leeftijd, hang tot spiritualiteit en zonder financiële buffer, broodfonds of andere regelingen, leef ik gewoon van de hand in de mond. Gaat het goed, glimlach ik, gaat het slecht ga ik heel hard op mijn bek. Dan zit je te graaien met je handen in de zakken met gaten, meestal vind ik een verdwaalde haarspeld en een munt van de AH of kauwgum.

No money no game, wel een hoop tijd…

Wisten jullie dat Corona krans van licht betekent? Een krans van licht die zichtbaar wordt tijdens een zon of maansverduistering, gevormd door een wolk van water en kristal druppels. Prachtig toch? Iets wat verlichting brengt op een moment dat iets anders in het donker zijn vorm verliest.

Ze glimlacht naar mij en dept haar puur in de dampende kruidenthee… geeft me het gevoel alsof ik iets nuttigs op het spoor ben. Een goede coach laat je de dingen zelf ontdekken, daar weet ik alles van. Want een goede coach ben ik, ze doet me een beetje aan mezelf denken. Ik glimlach en pak ook een beetje thee en puur…er verbindt ons meer dan de liefde voor chocolade en kruidenthee, dat is duidelijk.

Corona, dat wat verlicht en uitvergroot is, komt naar boven wat onder de vloer verborgen lag. Corona geeft stem aan onvrede en verdriet als ook ruimte om tot bloei te brengen, alle kiemen van mooie dingen die wellicht in de waan van de dag aandacht tekort zijn gekomen. Deze kunnen nu met al die tijd en aandacht tot bloei komen en voor dat je het weet heb je een prachtige magische tuin. Ja hoor, dan kan ook 3 hoog in Rotterdam!

Door de komst van Corona, ben ik met mijn 5 maanden jonge prille liefde in een huis gekropen. Hardcore snelkookpan liefdestest, maar ik was altijd al beetje fanatiek. Ik ga ervoor of ik ga een andere weg. In dit geval, go hard and stay home.

Bij ons gaat dat best goed, creatieve hoogtijd, schilderen, knutselen, pikkels en kombucha maken, rolschaatsen, boksen, yoga, meditatie, spelletjes en goede seks … Wat wil een mens meer zou je denken, toch?

De eerste week was voor mij heel confronterend. Voor hem is er niet zo veel veranderd. Er is regelmaat en inkomen, wekker, douche en meestal zonder ontbijt weg… Ik zat er de eerste dagen vaak in tranen, het grote niets. Een hoop losse bouwstenen van alles wat ingestort was lag voor me, samen met de resten van onze fijne avond. Een dag zonder plan en structuur …niets hoeft alles mag?

Ik hou van regelmaat en overzicht met een vleugje avontuur maar dit is toch anders. Door het plots moeten sluiten van mijn praktijk valt er een leegte in mijn dagelijks leven dag op dag …ook het gevoel dat je iets doet wat ertoe doet, waar je de anderen en jezelf ziet en aanraakt, het spiegelen van de hemel in de zee… Het geeft me liefde, herkenning en erkenning en die mis ik. Verveling ken ik niet maar kwetsbaarheid wel en de angst om door behoud van het oude het ontkiemende nieuwe te overschreeuwen. 

Dat wil ik niet.

Mijn bestemming lijkt weg te drijven, alles stel ik in vraag en elke ochtend in mijn pyjama het huis opruimen maakt me verre van blij. Duidelijk, een deel van mijn leven is niet meer wat het was en eigenlijk besef ik dat ik dat deel ook niet meer zo wil zoals het was. Dat is winst, juicht de coach in mij!

Hoe anders?

Luisteren naar het andere geluid, dat wat fluisterend naar boven komt uit mezelf als ik durf stil te zijn. Als ik het niet weet en durf te vertrouwen op dat er iets anders moois voor in de plaats zal komen. “Ok, maar wat moet ik nou doen? ”

Mevrouw vergankelijkheid kijkt me rustig maar licht geamuseerd, uitdagend aan en ik voel haar blik tot in de diepte van mijn zijn.

“Weet je dat niet, lief? ” 

“Wat is waar?”

“Wat vergaat en wat is er altijd geweest en zal altijd zijn? ”

Alles vergaat, na elke adem komt een nieuwe, voor alles wat gaat komt er iets anders in de plaats, het leven gaat door, door, door.

Door alles, totdat het ophoudt …dit ophouden oefenen we elke dag en wat ik nu zie is er straks nooit meer. 

Acceptatie, overgave, ontspannen – loslaten en durf om te luisteren en niet te bouwen vanuit het oude als zich iets nieuws aandient om te ontstaan. 

Voor mij was het dus belangrijk om een wat nieuwe richtlijnen voor mezelf toe te passen, een skelet is nodig om de organen te beschermen en goed te laten functioneren net als beweging mogelijk te maken. “Regels” geven steun om de ruimte voor onderzoek, verandering en beweging vrij te houden en te beschermen, als deze in afstemming zijn met wat zich aandient en we nodig hebben. Hier een paar tools en tips die voor mij dus heel erg goed werken in deze tijd.

Stap 1: Elke dag is een onbeschreven blad

En het is aan mij om deze te ontvangen en te beminnen, mijn leven zonder definitie en zekerheden. Dat betekent voor mij, te durven vertrouwen op dat wat ontluikt ook al komt het door een situatie die stress en onzekerheid met zich meebrengt zoals dit virus.

Vertraging hoort erbij, ik laat mijn vrienden weten dat ik niet meer dan één sociaal gesprek per dag doe, dat ik me wat terugtrek en beslis ook om niet meteen van alles online te promoten. 

Stap 2. Aanbrengen van structuur

Ik maak een dagindeling voor de komende week gevuld met de dingen die er echt toe doen en die gedaan moeten worden en me ondersteunen en dichter bij mezelf brengen. Belangrijk is dat er voldoende ruimte en plezier blijft, zodat ik ontspannen ben in het proces met contemplatie en creëren.

Stap 3. Voldoende beweging

En dat neem ik dan ook echt letterlijk. Meestal samen met mijn lief ben ik aan het rolschaatsen, fietsen, yoga, buikspieroefeningen en ja zelfs de dumbells zijn weer uit de kast gekomen. Als mijn lichaam vitaal en blij voelt, kan ik veel meer aan en ben ik open om te volgen zonder te weten waar ik uit kom. 

Stap 4. Out of the box!

Door het behouden van het oude of volgen van de bekende weg, kom je nooit daar waar iets nieuws onbekends kan ontstaan.

Ik nodig de open ruimte uit en luister naar wat ik nog niet ken …elke keer als ik een stap wil zetten vanuit mijn bekende beweging, blijf ik stil tot dat zich een impuls vanuit het onbekende aandient en me aan de hand neemt. 

Stap 5. Ik ruim op en hou mijn kast(leven) schoon

Ik spreek uit wat er gezegd mag worden en besteed aandacht aan de dingen en mensen die er echt toe doen.

Stap 6. Geniet van alles wat er kan en is, en dan meen ik echt genieten!

Zoals een kind op een warme zomerdag, dat gulzig met elke cel de koude limonade drinkt, met dorst en plezier in elke vezel.

Nu 4 weken nadat ik mijn praktijk heb gesloten en mevrouw ‘vergankelijk’ is komen logeren, geniet ik steeds meer. De ochtenden met tranen zijn met 90% verminderd en er komt een nieuwe routine gevuld met zinvolle dingen die me naar een nieuwe en nog onbekende bestemming leiden. Er ontstaat een nieuwe tuin, een onbekende met wilde bloemen en gras wat me aanmoedigt om erin te liggen en te zijn met wat is. Ik heb vertrouwen dat wat er komt, me brengt naar iets wat het leven echter en mooier gaat maken. Hoe dan ook.

En ik hoop jullie ook! 

Wellicht heb je iets aan mijn oprechte geluid en ervaringen met tips. Wat is het andere geluid voor jou? Als mevrouw ‘vergankelijkheid’ ook bij jou voor de deur staat, laat haar binnen en heb pure chocolade en kruidenthee paraat voor een goed gesprek!

Als je wil delen hoe het voor jou is, hoor ik je graag. 

Liefs Ariane